Σκέψεις για την παράσταση «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» του Κώστα Σωτηρίου σε σκηνοθεσία Σοφίας Δερμιτζάκη στο Θέατρο Κάτω
από τη Στέλλα Χαιρέτη
Η Νικολέτα Δάφνου με μπόλικη ευαισθησία και μπρίο ενσαρκώνει την Σταματία, την θυγατέρα του Αργυρόπουλου, πασίγνωστου για την ίδια, ανώτερου υπάλληλου. Η βαρυσήμαντη αυτή ιδιότητα του πατρός της τής έχει επιτρέψει να εκφράζεται άπταιστα σε μία καθαρεύουσα πλήρης, συνεπής, μα και ιδιαζόντως εύηχης και κωμικής. Η Νικολέτα Δάφνου χοροπηδά από το ένα πρόσωπο στο άλλο και καταφέρνει να ζωντανέψει στη σκηνή τουλάχιστον 7 χαρακτήρες παρασύροντας το κοινό σε μία κωμωδία ρόλων, σκέψεων και πράξεων!
Η σκηνοθεσία της Σοφίας Δερμιτζάκη είναι λιτή και όσο πρέπει ευρηματική. Αναγνωρίσιμα υλικά συνθέτουν με μαεστρία ολόκληρο το περιβάλλον της Σταματίας καθιστώντας την ίδια στιγμή τον χαρακτήρα αυτό οικείο. Η σκηνοθέτης έχει καταφέρει να μεταπλάσει έναν χαρακτήρα χάρτινο σε έναν άνθρωπο ζωντανό που πάλλεται πάνω σε μία λευκή σκηνή παλεύοντας με τις ίδιες της τις πεποιθήσεις.
Η παράσταση δεν κατατρύχεται από νοσταλγία μιας εποχής, ούτε σκοπεύει να μιλήσει για το παρελθόν. Χρησιμοποιώντας υλικά του παρελθόντος και ενώνοντας δυνάμεις, ένα συγγραφέας, μια ηθοποιός και μια σκηνοθέτης καταφέρνουν να μιλήσουν στο παρόν για το παρόν τόσο πετυχημένα που η παράσταση αγγίζει με φυσικότητα την πραγματικότητα.
Tip! Η εξαίρετη χρήση της γλώσσας (και του σώματος) της ηθοποιού από την σκηνοθέτη!
